Αυτισμός και Ομοιοπαθητική
Ο Αυτισμός ανήκει στις Νευρο-Αναπτυξιακές Διαταραχές, μια ομάδα διαταραχών που εκδηλώνεται κατά την πρώιμη ηλικία μέχρι τα 2,5 με 3 πρώτα χρόνια. Σε κάποιες περιπτώσεις εμφανίζεται μετά από μια περίοδο τυπικής ανάπτυξης.
Ο Αυτισμός επηρεάζει όλους τους τομείς αλληλεπίδρασης του ατόμου με το περιβάλλον του και οδηγεί σε απομόνωση και σε ακραία αποτυχία κοινωνικοποίησης. Τα αυτιστικά παιδιά δημιουργούν τον δικό τους κόσμο, στον οποίο δεν επιτρέπουν τη συμμετοχή άλλων ανθρώπων και στον οποίο δεν δέχονται παρεμβάσεις και αλλαγές. Αδιαφορούν για τους άλλους, ακόμα και για μέλη της οικογενείας, προτιμούν να μένουν μόνα τους και να ασχολούνται με διάφορα αντικείμενα με τον δικό τους ιδιαίτερο τρόπο.
Σχετικά με τη γλωσσική τους ανάπτυξη, περίπου το 50% των αυτιστικών παιδιών δεν αναπτύσσουν σχεδόν καθόλου λόγο ή μπορούν να προφέρουν μεμονωμένες λέξεις και φράσεις. Τα υπόλοιπα αναπτύσσουν μια ιδιαίτερη μορφή λόγου με πολλές ιδιορρυθμίες και με βασικό χαρακτηριστικό το μη λειτουργικό χαρακτήρα του λόγου. Ο λόγος, όταν αναπτύσσεται, είναι ιδιόρρυθμος, δεν χρησιμοποιείται αυθόρμητα και δεν αποτελεί μέσο επικοινωνίας, δεν υπάρχει διάθεση επικοινωνίας και κοινωνικής επαφής.
Στο Αυτιστικό παιδί παρατηρούμε επανάληψη και εμμονή ενασχόλησης με στερεότυπες κινήσεις και δραστηριότητες. Δραστηριότητες που απορροφούν όλη την προσοχή των παιδιών για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Αν κανείς επιχειρήσει να διακόψει ή να παρεμποδίσει αυτές τις δραστηριότητες, συνήθως βρίσκεται μπροστά από ξεσπάσματα εκνευρισμού και θυμού. Υπάρχει αντίσταση από το παιδί στην αλλαγή. Οι στερεότυπες μορφές συμπεριφοράς εμφανίζονται συνήθως όταν βρίσκεται μπροστά σε καινούριες και απρόβλεπτες καταστάσεις. Η εκτέλεση αυτών των οικείων κινήσεων είναι ενδεχομένως ένας τρόπος να μειωθεί η αγωνία και η ένταση που προκαλεί η απρόβλεπτη κατάσταση και νοιώθει έτσι να ελέγχει το περιβάλλον του. Η στερεότυπη συμπεριφορά λειτουργεί σαν μέσω προστασίας απέναντι σε ένα περιβάλλον από καταιγιστικά και πολύπλοκα ερεθίσματα που προκαλούν πανικό και τρόμο.
Το νοητικό επίπεδο μπορεί να κυμαίνεται από τα ανώτερα επίπεδα νοημοσύνης μέχρι τις πιο βαριές μορφές νοητικής υστέρησης. Ορισμένα παιδιά ενδέχεται να παρουσιάσουν ιδιαίτερες ικανότητες, για παράδειγμα στα μαθηματικά ή στη μουσική, έχουν εκπληκτική μνήμη, που προκαλούν έκπληξη στο οικείο περιβάλλον ή στους ειδικούς. Ωστόσο, ακόμα και σε αυτές τις περιπτώσεις, παραμένει η έλλειψη ενδιαφέροντος του παιδιού για επικοινωνία και αδυναμία εγκατάστασης μιας συναισθηματικής σχέσης μαζί του.
Το νοητικό επίπεδο, το επίπεδο ανάπτυξης του λόγου και των κοινωνικών δεξιοτήτων, το περιεχόμενο των στερεοτυπιών, η ενδεχόμενη ύπαρξη ειδικών ταλέντων, μπορεί να διαφέρει σε σημαντικό βαθμό ανάλογα με την περίπτωση. Τα χαρακτηριστικά του αυτισμού μπορεί να εκδηλωθούν με πολλούς διαφορετικούς συνδυασμούς και με διαφορετικό βαθμό σοβαρότητας. Προκειμένου να αποδοθεί αυτή η έννοια της διακύμανσης στην εκδήλωση του ίδιου προβλήματος, προτιμάται ο όρος Φάσμα Αυτιστικών Διαταραχών.
Να σημειωθεί ότι μεμονωμένα στοιχεία στη συμπεριφορά ορισμένων ατόμων, δεν εντάσσουν αυτά τα άτομα στη διαταραχή.
συννοσηρότητα
Έχει παρατηρηθεί αυξημένη τάση για εκδήλωση αυτοκαταστροφικής συμπεριφοράς. Όταν βρεθούν σε κατάσταση αμηχανίας και έντασης, ορισμένα αυτιστικά παιδιά τραβούν τα μαλλιά τους, χτυπούν το κεφάλι τους ή δαγκώνουν τα χέρια τους. Θεωρείται ότι αυτή η συμπεριφορά είναι αποτέλεσμα της απουσίας λεκτικών μέσων για την έκφραση των συναισθημάτων τους. Αλλού αναφέρεται ότι η συμπεριφορά αυτή εμφανίζεται κυρίως στα αυτιστικά παιδιά με νοητική υστέρηση και ενδέχεται να συνδέεται περισσότερο με την καθυστέρηση παρά με τον αυτισμό.
Κάποια αυτιστικά παιδιά μπορεί να έχουν διαταραχές στο φαγητό και τον ύπνο. Μπορεί τα παιδιά αυτά να κοιμούνται λιγότερο και να ξυπνούν συχνά τη νύχτα. Επίσης να έχουν παράξενες διατροφικές συνήθειες.
Μπορεί να αναπτύσσουν έντονες φοβικές αντιδράσεις απέναντι σε καθημερινά αντικείμενα. Θεωρείται ότι είναι αποτέλεσμα της δυσκολίας να συνδυάσουν και να οργανώσουν τις πληροφορίες που προέρχονται από διαφορετικές αισθήσεις, κι έτσι βιώνουν συχνά καταιγισμό από άγνωστα και τρομαχτικά ερεθίσματα.
Επίσης το 20-30% των αυτιστικών παιδιών αναπτύσσουν επιληψία, που κάνει την εμφάνισή της συνήθως στο τέλος της εφηβείας.
συμπληρωματικές και εναλλακτικές προσεγγίσεις
Στα περισσότερα αυτιστικά παιδιά εμπλέκεται ένα εξακριβωμένο σύμπλεγμα μεταβολικών διαταραχών που εστιάζεται στο γαστρεντερικό - φλεγμονώδεις εντερικές βλάβες, αδυναμία αποβολής τοξικότητας, ιδιαίτερα βαρέων μετάλλων, παρουσία χρόνιας καντιντίασης και άλλες μυκητιασικές λοιμώξεις, που με τη σειρά τους επηρεάζουν τη νευρολογική λειτουργία. Έτσι η διατροφική θεραπεία μπορεί να είναι αναγκαία σαν αρχική παρέμβαση και μπορεί να καλύψει τις ελλείψεις του οργανισμού με συμπληρώματα διατροφής και να αντιμετωπίσει αλλεργιογόνα (συστατικά τροφών που παράγουν φλεγμονώδεις αντιδράσεις) με δίαιτες αποκλεισμού.
Εξετάζοντας όμως την πρακτικότητα, υπάρχει δυσκολία στη χορήγηση δεκάδων συμπληρωμάτων - μερικές φορές απαιτούνται πάνω από 30 δισκία ή κάψουλες ημερησίως, και αδυναμία τήρησης δίαιτας σε ένα παιδί σχολικής ηλικίας. Επίσης, μακροπρόθεσμα αυτή η συνεχιζόμενη δίαιτα ή χορήγηση συμπληρωμάτων είναι κάτι πολύ δύσκολο και αγχωτικό τόσο για τους γονείς όσο και για το παιδί. Το οικονομικό κόστος είναι τις περισσότερες φορές δυσβάσταχτο για τους γονείς που τελικά αδυνατούν να συνεχίσουν. Οι γονείς περιγράφουν για μείωση της αρχικής αποτελεσματικότητας, όπου το παιδί έχει μια ταχεία αρχική πρόοδο άλλοτε με τη διατροφή και άλλοτε με τα συμπληρώματα, αλλά σταδιακά η πρόοδος σταματά. Η συνέχιση της λήψης συμπληρωμάτων από ένα σημείο και μετά μπορεί να αρχίσει να υπερφορτώνει τον οργανισμό και επιπλέον να ασκεί πίεση στο απεκκριτικό σύστημα, που ήδη είναι επιβαρυμένο στον Αυτισμό.
Είναι σε αυτό το στάδιο που οι γονείς αναζητούν άλλες επιλογές και μπορεί να εξετάσουν την ομοιοπαθητική.
Ο συμπεριφορισμός υποστηρίζει ότι όλες οι συμπεριφορές είναι αποτέλεσμα μάθησης που επιτυγχάνεται από την αλληλεπίδραση του ατόμου με το περιβάλλον και με την επιβράβευση θετικών συμπεριφορών και την αγνόηση αρνητικών/ μη-αποδεκτών συμπεριφορών. Στόχος είναι να μπορεί να άτομο να επικοινωνεί και να συμπεριφέρεται με κοινωνικά αποδεκτό τρόπο. Επιτυγχάνεται με τη θετική ενίσχυση (χάδι, επιβράβευση, φαγώσιμο, αγαπημένο παιχνίδι) για την εκδήλωση των επιθυμητών συμπεριφορών, ενώ σε μη αποδεκτή συμπεριφορά (κραυγές, αυτοτραυματισμοί, κλπ) δεν δίνεται σημασία. Είναι μια εντατική εκπαίδευση (40 ώρες την εβδομάδα) για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα, συνήθως από την πρώιμη προσχολική ηλικία
Καταλαβαίνουμε γιατί η συμπεριφορική θεραπεία είναι δημοφιλής. Ένα παιδί που δεν ανταποκρίνεται και δεν μπορεί να αλληλεπιδράσει σε κοινωνικές καταστάσεις, μπορεί να μάθει μέσω της επανάληψης και να υιοθετήσει ορισμένες συμπεριφορές που θεωρούνται κοινωνικά αποδεκτές.
Ακόμα όμως και η πιθανή ανακούφιση που δίνεται στο παιδί και περισσότερο ίσως στο περιβάλλον και στην οικογένειά του, μακροπρόθεσμα αυτή η εκμάθηση συμπεριφοράς δεν αλλάζει τίποτα ουσιαστικό στο ίδιο το παιδί, δημιουργώντας μάλλον περισσότερους περιορισμούς που δεν οδηγούν σε καμιά ανάπτυξη.
ιατρικό και κοινωνικό πλαίσιο
Τις δύο τελευταίες δεκαετίες υπάρχει επιβάρυνση της υγείας των παιδιών με την εμφάνιση Νευρολογικών και Αναπτυξιακών διαταραχών, όπου σε πρόσφατες έρευνες στον «Ανεπτυγμένο» κόσμο, έχει διαπιστωθεί ότι το ποσοστό διάγνωσης των Διάχυτων Αναπτυξιακών Διαταραχών έχει πάρει επιδημικές διαστάσεις.
Στη χώρα μας, πραγματοποιήθηκε πρόσφατα και για πρώτη φορά (2019) Πανελλαδική Έρευνα για την εκτίμηση επιπολασμού Διαταραχών Αυτιστικού Φάσματος και βρέθηκε ότι σε παιδιά ηλικίας 10 και 11 ετών, 1 στα 87 παιδιά έχει Αυτισμό, με αναλογία 4,14 αγόρια / 1 κορίτσι και μεγάλη διακύμανση της διασποράς του Αυτισμού στις 13 Διοικητικές Περιφέρειες στους 54 Νομούς.
Χρηματοδοτούνται τεράστια ποσά έρευνας αναζητώντας τον αιτιολογικό παράγοντα του αυτισμού, με το μεγαλύτερο μέρος της να επικεντρώνεται στον εντοπισμό μιας γενετικής αιτίας, παρά το γεγονός ότι το αποδεκτό πρότυπο της γενετικής εξάπλωσης σε έναν πληθυσμό δεν μπορεί να εξηγήσει τα αυξανόμενα ποσοστά Διαταραχής Αυτιστικού Φάσματος σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα.
Όποιοι κι αν είναι οι αιτιολογικοί παράγοντες που συμβάλλουν στην αύξηση του Αυτισμού, η πρόκληση παραμένει. Το 1/3 των παιδιών που διαγνώστηκαν με ΔΑΦ δεν θα ζήσει ποτέ ανεξάρτητα, έχοντας μια απασχόληση, σχέσεις ή δικά τους παιδιά.
Η συμβατική ιατρική θεωρεί τον αυτισμό ανίατο και προσφέρει ισχυρά φάρμακα μόνο για να βοηθήσει στην αντιμετώπιση των πιο δύσκολων συμπεριφορών.
Οι οικογένειες βρίσκονται σε έναν αγώνα που για τις περισσότερες είναι ένας καθημερινός εφιάλτης, που διαλύει οικογένειες, που εξαναγκάζουν τους γονείς να φροντίζουν τα παιδιά τους όλο το 24ωρο και με ένα συχνό ερώτημα που θέτουν στον εαυτό τους: «Μέχρι πότε? Αν μου συμβεί κάτι, τι θα απογίνει?»
Η «θεραπεία του αυτισμού» κάποιες φορές είναι αμφιλεγόμενη με την πολιτικοποίηση και τη δημιουργία κοινωνικών κινημάτων που διεκδικούν την διαφορετικότητα, αμφισβητώντας τον ορισμό του «φυσιολογικού». Πολλές φορές υποστηρίζουν ότι ο τρόπος θέασης του κόσμου από το αυτιστικό άτομο πρέπει να γίνει περισσότερο αποδεκτός σαν μια ακόμα παραλλαγή και έναν διαφορετικό τρόπο ζωής, παρά σαν κάτι που χρήζει θεραπείας.
Όμως δεν είναι σκληρό να στερεί κανείς από αυτά τα παιδιά την ευκαιρία να είναι πιο «φυσιολογικά», εάν ο ορισμός του φυσιολογικού είναι να μπορεί να επιλέξει να ζήσει ανεξάρτητα, να έχει εκπαίδευση, να είναι μέρος της κοινωνίας, να εργαστεί και να έχει δική του οικογένεια;
ομοιοπαθητική προσέγγιση
Η ομοιοπαθητική εξετάζει κάθε περίπτωση αυτισμού εξατομικευμένα με τη θεραπευτική αγωγή να προσαρμόζεται στην ιδιαιτερότητα του ατόμου. Η προσέγγιση της ομοιοπαθητικής είναι ολιστική, βλέποντας το άτομο σαν μια μοναδική ολότητα, δίνοντας φαρμακευτική αγωγή για το σύνολο του οργανισμού και όχι ξεχωριστά για κάθε διαταραχή του οργανισμού που αναδύεται από την κλινική εικόνα.
Ένας όλο και αυξανόμενος αριθμός οικογενειών στρέφεται προς την ομοιοπαθητική για να αντιμετωπίσει περιπτώσεις αυτισμού, που έχει αποδειχτεί αποτελεσματική και έχει καταφέρει να βελτιώσει την κατάσταση σε μεγάλο βαθμό ή και να αντιστρέψει πολλές περιπτώσεις αυτισμού.
