Ολιστική θεώρηση

Υπάρχει μια τάση να θεωρούμε δευτερεύουσας σημασίας την παθολογία του σώματος και ότι η ψυχολογική στάση στις πιέσεις και το stress είναι το αίτιο για τη θεραπεία και πρόληψη για την ασθένεια. Αυτή η θεώρηση πιθανόν να αποτελεί μια προσπάθεια αντιστάθμισης σε όλο αυτό που βιώνουμε στις μέρες μας που επικρατεί ο υλισμός και η υποβάθμιση της ζωής σε αυτό που είναι χρήσιμο για την επιβίωση.

Μέχρι ένα σημείο υπάρχει αλήθεια, η στάση απέναντι στη ζωή έχει πολλές φορές επιπτώσεις στην οργανική παθολογία και μια θετική στάση βοηθά στη διατήρηση της υγείας. Όμως στην πραγματικότητα και σαν ζωντανές υπάρξεις, δεν βιώνουμε μόνο χαρά, ικανοποίηση, αποδοχή ή επιτυχίες. Δεν μπορούμε να αποφύγουμε και τις αντίθετες καταστάσεις που προκαλούν θλίψη και απογοήτευση, απόρριψη και αποτυχίες. Η ασθένεια εντάσσεται μέσα στη ζωή ανεξάρτητα από τις ψυχολογικές μας προσπάθειες.

Η Ολιστική θεώρηση δεν βλέπει τη ψυχή ανεξάρτητα από το σώμα, «δεν βλέπουμε ψυχές να περπατούν στους δρόμους, βλέπουμε ανθρώπους». Με έναν ξεχωριστό και ιδιαίτερο τρόπο, είμαστε ενσαρκωμένοι νόες και το σώμα είναι το αισθητήριο της νόησης.

Η επαφή με τη φύση πιθανόν να προσφέρει μια άλλη φιλοσοφία ζωής και αξίες, όπως αυτή της συλλογικότητας, που λείπουν από τις πόλεις μας. Η επιστροφή στη φύση δεν αποτελεί όμως εγγύηση υγείας. Η φύση δεν είναι μόνο ο υποστηρικτής της ζωής, είναι επίσης και καταστροφική. Σίγουρα ο πολιτισμός μας προκάλεσε την παθολογία του, αλλά και οι πρωτόγονοι, που βρίσκονταν πιο κοντά στη φύση, γνώριζαν τι είναι κρίση, πόνος και ασθένεια.

Η ασθένεια είναι μια δυναμική πτυχή της ζωής, όπως είναι και η υγεία. Είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.