ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΡΟΥΓΑΣ

Υπάρχει μια τάση να θεωρούμε δευτερεύουσας σημασίας την παθολογία του σώματος και ότι η ψυχολογική στάση στις πιέσεις και το stress είναι το αίτιο για τη θεραπεία και πρόληψη για την ασθένεια. Αυτή η θεώρηση πιθανόν να αποτελεί μια προσπάθεια αντιστάθμισης σε όλο αυτό που βιώνουμε στις μέρες μας που επικρατεί ο υλισμός και η υποβάθμιση της ζωής σε αυτό που είναι χρήσιμο για την επιβίωση. Μέχρι ένα σημείο υπάρχει αλήθεια, η στάση απέναντι στη ζωή έχει πολλές φορές επιπτώσεις στην οργανική παθολογία και μια θετική στάση βοηθά στη διατήρηση της υγείας. Όμως στην πραγματικότητα και σαν ζωντανές υπάρξεις, δεν βιώνουμε μόνο χαρά, ικανοποίηση, αποδοχή ή επιτυχίες. Δεν μπορούμε να αποφύγουμε και τις αντίθετες καταστάσεις που προκαλούν θλίψη και απογοήτευση, απόρριψη και αποτυχίες. Η ασθένεια εντάσσεται μέσα στη ζωή ανεξάρτητα από τις ψυχολογικές μας προσπάθειες. Η Ολιστική θεώρηση δεν βλέπει τη ψυχή ανεξάρτητα από το σώμα, «δεν βλέπουμε ψυχές να περπατούν στους δρόμους, βλέπουμε αν

Μπορεί να αλλάξουμε κοινωνικό περιβάλλον κι αυτό έχει σαν αποτέλεσμα μια εντυπωσιακή αλλαγή της προσωπικότητας και η εμφάνιση ενός χαρακτήρα τελείως διαφορετικού.  Κάθε περιβάλλον έχει τις δικές του απαιτήσεις και προσδοκίες από το άτομο που προσπαθεί να εκφραστεί και να επιτύχει τους στόχους και τις φιλοδοξίες του μέσα σε αυτό.  Στις διάφορες πτυχές της ζωής στη δουλειά, στην οικογένεια, στον ομοιοπαθητικό!, πρέπει να πάρει κανείς μια στάση που τις περισσότερες φορές είναι διαφορετική. Μπορεί κάποιος στη δουλειά του να είναι πολύ δραστήριος, έξυπνος, ισχυρογνώμονας και πεισματάρης, ίσως και αδίστακτος, ενώ στην οικογένειά του να εκφράζει έναν τελείως διαφορετικό χαρακτήρα ενός πράου, ήπιου συνεργάσιμου και ίσως αδύναμου ατόμου. Ποιος είναι τελικά ο χαρακτήρας αυτού του ανθρώπου; Έχει πραγματικά μια ατομικότητα, που εκφράζεται, ή μήπως είναι οι περιστάσεις αυτές που τον καθορίζουν;  Στην ατομικότητα κάποιος λειτουργεί ανεμπόδιστα και ξεκάθαρα ανεξάρτητα από τις καταστάσεις. Για να συμβ

  Ένα λουλούδι πριν ξεδιπλώσει τη μοναδική του φύση θα πρέπει πρώτα να προσαρμοστεί και να αναπτυχθεί στο έδαφος που φυτεύτηκε. H προσαρμογή δεν επιτυγχάνεται μια φορά και για πάντα, αλλά είναι μια διαδικασία που χρειάζεται συνεχή ανανέωση και αυτό το απαιτεί η συνεχής ροή της ζωής που διαρκώς μεταβάλλεται.  Στον άνθρωπο, το έδαφος είναι ο εσωτερικός του κόσμος με τα ιδιαίτερα ψυχολογικά χαρακτηριστικά. Για να μπορέσει να ανταποκριθεί στις εξωτερικές αναγκαιότητες με τον καλύτερο δυνατό τρόπο θα πρέπει να προσαρμοστεί και στο δικό του εσωτερικό κόσμο, να βρίσκεται σε αρμονία με τον εαυτό του. Αλλά και αντίστροφα, πετυχαίνει την αρμονία με τον εαυτό του όταν προσαρμόζεται στις εξωτερικές συνθήκες.  Η ζωντανή ύπαρξη είναι το ξεδίπλωμα της ιδιαίτερης φύσης και η ανάπτυξη με την χρησιμοποίηση στο έπακρο των δυνατοτήτων της και αυτό αναζητά ο άνθρωπος για την ολοκλήρωση και την ευτυχία. Όμως συναντά εμπόδια μέσα από συγκρούσεις , που είναι μια κατάσταση αναποφασιστικότητας και εσωτερικ